Geçtiğimiz 96 yazındaki üç aylık Londra seyahatim sırasında, Cuma günleri Londra Türk Radyosunda ikişer saatlik canlı yayında bu konularla ilgili pek çok konuşma yaptım; bu arada gelen soruları da bilgim kadarıyla cevaplamaya çalıştım...

Gelen sorular içinde iki tanesi bir hayli enteresandı...

Birinci soru şuydu:

“İnsanların bir kısmı niçin ebedî olarak cehennemde kalacak; oradan çıkıp cennete giremeyecek?”

İkinci soru da şuydu:

“Bütün müslümanlar Allâh’ın varlığından söz edip duruyorsunuz! Hiç Allâh’ı gören var mı insanlık tarihinde, ki buna biz de inanalım?”

Önce şu gerçekleri vurgulayalım...

İstisnasız bütün insanlar mahşer denilen genel toplanma ortamından sonra cehennem diye adlandırılan ortama gireceklerdir... Bundan sonra iman sahipleri oradan çıkacaklar ve cennet ortamına geçecekler; imanı olmayanlar ise cehennem ortamında ebedî olarak kalacaklardır! Yani cehennemden çıkıp cennet ortamına geçmek, kişinin ameline, çalışmalarına bağlı olmayıp; tamamıyla iman konusuyla ilgilidir!

Cehennemde kalış süresi ile cennetteki mertebesi ise, tümüyle dünyada yaptığı fiillerine, çalışmalarına bağlıdır!

Cennete girmek niçin imana bağlıdır?.. Bunu açıklamaya çalışayım...

Bir kısım felç olayları vardır ki, bunlar tamamıyla psikolojik kökenlidir! Bedende patalojik hiçbir problem olmamasına rağmen, kişi kendisinin felçli olduğunu ve bir daha asla yürüyemeyeceğini vehmederek; tekerlekli sandalyesinde cehennemini yaşar! Hastalık hastası diyebileceğimiz kişiler kendilerini etki altında tutan vehim gücü yüzünden akıllarını yeterince değerlendiremez, çeşitli kabiliyetlerini kullanamaz; ve böylelikle de hayatlarını ızdıraba dönüştüren cehennemden çıkamazlar!

“AKIL ve İMAN” isimli kitabımızda geniş bir şekilde anlattığımız gibi insan, hayatını cehenneme çeviren vehim gücünün üstesinden akılla gelemez! Vehim kuvveti yani “yoku var sanıp, varı yok sayma” özelliğinin üstesinden gelecek olan insandaki güç, akıl değil imandır! Vehim; akıl ve ona dayalı olan tefekkür mekanizması üzerinde rahatlıkla tasarruf ederken, fiilleri direkt yoldan etkileyen iman karşısında daima yenik düşer! İşte bu yüzdendir ki “Dini” anlaması için akıllıya teklif yapılmış ve iman ederek yürümesi önerilmiştir!

İnsanın, gerek dünya yaşamındaki cehennemî süreç ve gerekse de ölüm ötesi yaşamındaki cehennemi, hep onda galip gelen vehim kuvvesinin sonucudur! Bunun sona erdirilmesi ise yalnızca iman kuvvesi ile mümkündür!

Bedeninde fiziki bir arıza olmadığı hâlde kendini felçli sanan kişi inanacağı kişiyi buldu mu yürür! Evhamlı kişi, iman edeceği insanla ya da bilgiyle karşılaşırsa ızdırabı sona erer...

En dar kapsamlı anlamıyla “Allâh’a iman” da, kişiye karşılaştığı zorlukları, “Allâh”a ait özelliklerin kendisine o konuda yardımcı olacağına ve kendisini o konuda selâmete çıkaracağına iman sonucunu getirir! Kişi, bu iman ile kendisinde cehennem ortamından çıkacak gücü bulur! İsterse zerre kadar imanı olsun! Ama kişinin böyle bir imanı yoksa, kendisini bildiği güçlerinden ibaret sayıyorsa, “Allâh”ı anlamamışsa ve iman etmemişse; özündeki Allâh’a ait kuvvelerden mahrum kalacağı için ebediyen cehennemden çıkamayacaktır! İman etmediği için başkası da, kim olursa olsun ona bu konuda yardım edemeyecektir! Aklı vehim gücünün etkisi altında olduğu için, kendisinin asla yürüyemeyeceğini sanan kişi gibi!

Yani ebedî olarak cehennemde kalacak olanlar, yaşamlarını yöneten vehim kuvvetinin etkisi altından kendilerini kurtarıp, iman etmeden yaşadıkları için sonsuza kadar cehennemde kalmaya mahkûm olmaktadırlar!

Gelelim ikinci sorunun cevabına...

Bu soruyu soran kişinin yürüttüğü mantık şuydu...

Gözle görülmeyen şey, yoktur!!!

Allâh denilen obje de gözle görülmediğine göre; öyle ise yoktur! Madde dünyasının içini açtığımızda Allâh’ı göremiyorsak, Allâh yoktur ve biz onun varlığını kabul edemeyiz!!!