İlim ve irfanın yolu, red ve inkârı kaldırmaktan geçer...

Sevdiğinin kim olduğunu bilebildiysen, yok olasıya sev!

Neyi seversen sev, gerçekte sevdiğin TEK’tir!

Hakikat, “ÖZDE BİR” olmak; marifet, “GÖZDE BİR” olmaktır!

“AŞK” öyle bir ateştir ki, son yaktığı kendisi olur! Onun için âşıklar, tükenene kadar yanarlar!

Benlik, yana yana tükenince “HİÇ” kalır!.. “Hiç” olunca da “HEP”e dönüşür!

Fâni, fenâ buldu mu; “Bâkî” kalır...

Sen yok olduğunu fark ettiğinde geride kalan, Bâkî’dir!

Fâni yok olduktan sonra Bâkî kalmaz; çünkü fâni, fânidir! Bâkî, ise Bâkî!

“Fâni”, “yok olacak” değildir; çünkü zaten “yok”tur!.. “Fâni”nin herhangi bir zamanda yok olduktan sonra, Bâkî’nin Bâkî olacağını sanmak, Hakikatten gafletin alâmetidir!

Aşk, gücünü vehimden alır! Vehimle hayatiyetini devam ettirir!

Sevdiğinde, gerçekte sevdiğinin kim olduğunu biliyor musun?

Bir zamanlar sanırdım ki, karşımdaki bazıları beni sever... Fark ettirdi ki, sevilen kendisiymiş!

Ne kadar “O”nu sevdiğini iddia edersen et; sevmediklerinle hep sevdiğinden yüz çevirmedesin!

Bilinçsizsen, sevdiğine bir isim takar; sonra da o isim sanırsın!

Kendini izhar ettiğinde, o mahalde; “Vech”ini gösterdiğinde her yerde ve şeyde “O”nu sevmemek asla mümkün değildir! Kör değilsen..?

Bilirsen kim olduğunu, doyasıya, ölesiye, yok olasıya sev! Yok oldun mu, ZATen bitti!

ZÂT’ta Esmâ’nın sözü geçmez!

Edep, haddini bilmektir!..

Edep, hakkını vermektir!

Kendinden gayrı olmayan TEK’in takdiridir “KADER”...

Allâh’a iman, ancak mutlak kadere iman ile mümkündür!

“Mutlak kadere iman”la, “Allâh’a iman” gerçekleşir... Aksi hâlde tanrına tapınıyorsundur!

Âmâ, takdiri görmeyendir!

Sırsız cam şeffaftır; “sır” tutmaz!