Sonra Ebu Bekir geldi... Rasûlullâh yoktu o sırada...
Hatice, Rasûlullâh’ın sözlerini Ebu Bekir’e anlattı ve:
− Muhammed ile beraber Varaka’ya git! dedi...
Rasûlullâh gelince, Ebu Bekir onu tutup;
− Hadi bizi Varaka’ya götür... dedi.
Ebu Bekir böyle deyince, Rasûlullâh sordu...
− Kim söyledi bunu sana?
Bunun üzerine o da;
− Hatice!.. dedi.
Birlikte Varaka’ya gittiler ve olayı anlattılar...
Rasûlullâh şöyle dedi:
− Yalnız halvette iken, arkamdan, yâ Muhammed yâ Muhammed diye bir nida işitiyorum... Ve hemen koşup kaçıyorum...
Varaka cevap verdi:
− Öyle yapma!.. Geldiği zaman söyleyeceğini iyice anlayana kadar bekle ve iyi dinle... Sonra da ne dediğini gel bana haber ver!.. dedi.
Daha sonra Rasûlullâh halvete çekildiğinde bu defa şöyle hitap geldi:
− Yâ Muhammed, şöyle de:
“Bismillâhirrahmânirrahıym
El Hamdu Lillâhi Rabbil‘âlemiyn” diyerek “ve laddaalliyn”e kadar vardı... Ve bir de:
“Lâ ilâhe illâllâh” diye ilave etti...
Bunun üzerine, o da gelip, bu olan biteni Varaka’ya nakletti!
Bunun üzerine Varaka da şöyle dedi:
− Müjdeler olsun sana!.. Ben şehâdet ederim ki, Sen ibni Meryem’in tebşir ettiği Zât’sın! Ve sen, Musa’nın namusu gibi bir namus üzeresin... Sen Nebiyyi Mürsel’sin ve cihada memur olacaksın!..
Şimdi burada görülüyor ki, ilk nâzil olan âyet; yani Hz. Muhammed’e gelen ilk emir “OKU” emri yani “İKRA”...
Ve geçmişteki hemen hemen çok büyük bir grup İslâm âlimleri bu konuda ittifak üzereler...
Bunun akabinde gelen âyetlerde “Besmele” ile birlikte “Fâtiha” yani “El Hamdu Lillâhi Rabbil’âlemiyn” diye başlayan yedi âyet!.. İlk sûre!
İş böyle olduğuna göre...
Burada düşünülmesi gereken ilk konu, “OKU” kelimesinin neye işaret ettiğidir!
Eğer, bizim klasik mânâda anlayışımız üzere bir “OKUMAK” ise burada murat olan; bunun için eline bir kitap verilmesi, O’nun da eline aldığı bu kitabı okuması gerekirdi...
Oysa eline böyle yazılı bir metin verilmiş değildi!... Ne bir sahife hâlinde, ne bir parşomene veya deriye yazılmış bir metin kendisine verilmiş değildi! Yazılı bir metin verilmediğine göre de, burada bizim, klasik anlamda değerlendirdiğimiz biçimde bir “okumak” söz konusu değildir…
Bu takdirde, “OKU” sözünün mânâsını nasıl anlamak ve değerlendirmek durumundayız?..
Okunacak herhangi bir metin olmadığına göre, kendisinden neyi “OKU”ması talep ediliyordu?..
Ne, nasıl okunacaktı?..
Bunu anlayabilmek için, meseleye çok geniş bir perspektifle bakmak zorundayız!..
Yani... O zamanda, toplumun hangi şartlar içinde yaşadığına; neye nasıl inandığına; ve ne tarz düşünce yapısına sahip olduğuna bakmak lazım...
Bilindiği gibi, o devirde Kâbe’de 360 adet “sanem” yani “put” vardı! Ve insanlar pek çok tanrılara tapıyorlardı...
İnsanların bir kısmı, kimisi yeryüzünde kimisi semâda mekân tutmuş, Dünya’yı yönettiğini tasavvur ettikleri tanrıları varsayıyorlar; onları övüp yüceltmek suretiyle de kendileri için bir menfaat umuyorlardı!
Varsaydıkları tanrıları ile olan diyalogları neticesinde, onlara yönelik olarak ortaya konulan çok değişik fiiller mevcuttu... Adaklar, kurbanlar, tapınmalar, yalvarıp yakarmalar!
O devirde, içinde yaşadıkları toplum gibi düşünmeyen, saneme tapınmayan; semâda bir tanrı düşünmeyen; ancak ve sadece yerleri ve gökleri meydana getiren sonsuz-sınırsız yaratıcı bilinçli güce inanan sekiz-on kişilik de bir grup vardı...
Bunlara, “HANÎF”ler deniliyordu!
“HANÎF” diye adlandırılan bu küçük grubun üyelerinden birisi Hz. Ebu Bekir, bir diğeri de Hz. Muhammed Mustafa idi!
Varlığın ve yaşamın içinde gökte bir tanrının yeri olmadığını tespit eden Hz. Muhammed (aleyhisselâm), konuyu tam anlamıyla çözüme ulaştıramamanın getirdiği bir sıkıntı içindeydi!.. Bu sıkıntı, O’nun yaşamını oldukça önemli bir şekilde etkilemeye başlayınca, ticareti yanındakilere bırakarak, az bir azık alıp, bir mağarada inzivaya çekilmek ve orada derin tefekküre girmek zorunluluğunu hissetti!
Ve bir gün...
Hz. Muhammed Mustafa (aleyhisselâm), içinde bulunduğu mağarada MUTLAK GERÇEĞİ bulmak için çeşitli düşünsel çalışmalar yaparken; bir gün ansızın hayatının dönüm noktasını oluşturan olağanüstü olayla karşılaştı...