Kur’ân, bu ilâhî hükümlerin ve açıklanan sırların toplu olarak bildirilmesinden başka bir şey değildir. Kurân’da iki tür âyet vardır, “Muhkem” ve “Müteşabihât” denilen...

Muhkem âyetler; kişinin kendi tabiatını meydana getiren huylarından ve tabiatlarından arınabilmesini sağlayıcı fiilleri bildirir.

Hangi fiiller neticede senin azap çekmene yol açar; seni gelecekte karşılaşacağın cehenneme çeker; seni benlik kayıtları içinde hapis tutar; sayısız üzüntü ve sıkıntı içinde boğar; bunları bildirir... Bunlardan başka Allâh’ı, kendini nasıl tanıman gerektiğini gösterir. Bunların gereği olan fiilleri de anlatır, emirler ve yasaklar şeklinde!

Müteşabih denilen, benzetme-teşbih yollu âyetler ise, ilâhî sırları, o sırlara ermeye istidadı olanlara, misal yollu, benzetme yollu aktarabilmek için gelmiştir...

Bir kişi, ne oranda bu ilâhî hakikatleri anladım sanırsa sansın, eğer gerçekten anlayamamışsa; oradaki bu zan ile Kur’ân-ı Kerîm ve Allâh Rasûlü’nün hükümleri arasında bir çelişki bulacaktır!

Eğer tam olarak meseleye vâkıf olduysa; yani bir “Vâris-i Rasûlullâh” ise, zâhirin, şeriatın her hükmünü, hakikatte; hakikatin her hükmünü de şeriatta aynen bulur; yerli yerince hepsini müşahede eder!.. Eğer herhangi bir noktada, daha değişik bir kanaate varmışsa, bu kanaate varış, onun meselenin künhüne vâkıf olmayışını gösterir.