“Bismillâhir Rahmânir Rahıym”

“İnnelleziyne keferu sevâun aleyhim eenzertehüm, em lem tunzirhüm lâ yü’minûn!..

HatemAllâhu alâ kulûbihim ve alâ sem’ihim, ve alâ ebsarihim ğışavetun, ve lehum azâbün azıym.

Ve minen Nâsi men yekulü, amennâ Billâhi ve Bil yevmil âhıri, ve mâ hum Bimu’miniyn!..”

“Rahmân ve Rahıym olan Allâh ismindeki sır ile başlarım...

Hakikati örten - inkâr edenleri uyarsan da uyarmasan da fark etmez, iman etmezler!

Allâh, onların, beyinlerindeki hakikat algılamasını kilitlemiştir; basîretleri perdelidir. Yaptıklarının sonucu olarak feci bir azabı hak etmişlerdir.

İnsanlardan bir kısmı “B” işareti kapsamınca (varlıklarını Allâh Esmâ’sının oluşturduğu inancıyla) Allâh’a ve âhiret süreçlerine (sonsuzluk içinde, kendilerinden açığa çıkanın sonuçlarını yaşayarak yer alacaklarına) iman ettiklerini söylerler; ne var ki imanları gerçekte bu kapsamda değildir!” (2.Bakara: 6-8)

Âyetlerin metnine başlarken yazdığımız, “besmele” ile ilgili olarak kısa bir not geçtikten sonra, konuya girelim...

“Besmele” çekilmez; mânâsı idrak edilir ve gereği yaşanır!..

“Besmele”yi idrak edip, gereğini yaşayamayana kalan ise, bol bol “Besmele” çekmektir!.. Ola ki, mânâsı, sırrı açılır da, gereğini yaşar!..

İsim, müsemma içindir!..

Önemli olan; aslında bir yol olan “isim” değil; hedef olan “ismin müsemması”dır!..

İsim ve resim, hiçbir zaman öze perde olmamalıdır!..

“Besmele”nin anlamıyla hemhâl olamıyorsak; elbette bize geriye kalan ismi ve resmidir!.. Allâh ondan da mahrum bırakmasın bizleri...

Bize soruyorlar, “Niye kitaplarının başında besmele yazılı değil” diye...

Elhamdulillâh, şükründe âciziz; takdir ve ihsan sonucu, çok yıllar önce keşf ve yakın ile “BİSMİLLÂH” diyerek, yazmaya başladık!.. “RAHMÂN” ve “RAHIYM”den ulaştı sizlere sesli, görüntülü, yazılı bilgiler!..

Her ne kadar hitabın başında “Besmele” görünmese de!..

“ATTIĞIN ZAMAN SEN ATMADIN, ATAN ALLÂH’TI” (8.Enfâl: 17) uyarısınca!..

Öte yandan fark etmek gerekir ki;

“Besmele” başkası için veya başkasına dönük olarak değil; çıktığı mahallin hâliyle ilgili bir olaydır; ki bunun açığa vurulması da gerekli değildir!.. Hatta, “sırrının ifşası bile câiz değildir” demişlerdir.

Ehline yeterli olacak bu kısa uyarıdan sonra, gelelim hepimize dönük bir genel uyarıya...

Bu metnini verdiğim âyetler Bakara Sûresi’nin hemen başındaki âyetlerdir. Şimdi bu âyetlerin sonuncusunu; “AKIL ve İMAN” isimli kitabımızda açıkladığımız şu âyetle bir arada olarak değerlendirmeye çalışalım:

“İnsanlardan bir kısmı “B” işareti kapsamınca (varlıklarını Allâh Esmâ’sının oluşturduğu inancıyla) Allâh’a ve âhiret süreçlerine (sonsuzluk içinde, kendilerinden açığa çıkanın sonuçlarını yaşayarak yer alacaklarına) iman ettiklerini söylerler; ne var ki imanları gerçekte bu kapsamda değildir!” (2.Bakara: 8)

“Ey İMAN edenler, “B” harfinin işaret ettiği anlam ile iman edin Allâh’a...”[1] (4.Nisâ’: 136)

“TAHKİKÎ İMAN” hâli de diyebileceğimiz “tasavvuf” çalışmalarına yön veren uyarı âyetlerinin başında bu iki âyet gelir.

Bu iki âyetin işaret ettiği mânâyı iyi anlayabilmek için de elbette genel anlamıyla İslâm Dini’nin bize getirmiş olduğu düşünce sistemini fark etmek gerekir.

İslâm’ın düşünce sistemi ve yaşamı olan “tasavvuf”un ise belli başlı prensipleri vardır.

Konuya açıklamalar getiren bazı âyetler ile Rasûlullâh (aleyhisselâm)’ın açıklamaları var ki, bunlar düşünce sistemimizin ana nirengi noktaları...

Hangi anlayışta ve ne durumda olursak olalım, birinci noktada üzerinde duracağımız hükmü hiç aklımızdan çıkarmamamız gerekir.

O noktayı kaybettiğimiz takdirde, yoldaki çeşitli hâllerimizle, davranışlarımızla, düşüncelerimizle saplantıya gireriz!.. Fakat o noktayı elden kaçırmazsak bu durum kesinlikle olmaz!..

Ancak o noktadaki görüşle de kayıtlanırsak, diğer noktaları gözden kaçırırız ve meselenin özüne inmekten mahrum kalırız...

Evet şimdi, işin özüne yönelmemizi sağlayacak olan o birinci nokta ile beraber şu ana prensipleri anlamaya çalışalım...