Yaşamımız içinde din konusu bir hayli geniş yer kaplar...

Pek çoğumuz, hiçbir uygulaması içinde olmasak bile, dinimize sahip çıkar, hiç laf söyletmeyiz...

İyi hoş da, “Müslümanım” demekle, müslüman olunabilir mi?..

“Müminim” denmekle mümin olunabilir mi?..

Öncelikle şunun üstünde duralım...

“Müminim” kelimesinin anlamı nedir?..

Bu kelimeyi niçin söyleriz?..

Bu kelimeyi söylerken neyi bilmemiz; ve söylendiğinde neyi anlamamız gerekir?..

Öncelikle bilelim ki “iman”, fıtrî bir özelliktir! Sonradan edinilmez! Sonradan açığa çıkabilir; fakat sonradan edinilmez!

“İman”ın kişide açığa çıkması ne demektir?..

Kişinin, kendisinde vehmettiği bireysel bilincin ötesindeki TEK bir gücün, her şeyi dilediği gibi oluşturduğunu, basîretiyle görmesinin adı “iman”dır...

“İman”, cehennem boyutundan kurtulup cennet boyutuna geçmeyi sağlar; “İslâm” ise, cehennem boyutunun yakışından olabildiğince çabuk kurtulup, girilesi ise, cennette yüksek mertebeli bir yaşam edinmeyi getirir!

“Nebi ve Rasûllerin getirdiklerine iman” ise, bu anlattığımız “iman” kavramı içinde, Tek bir varlığın, “Risâlet” boyutu diliyle, kendi sistemini açıklaması kapsamında mütalaa edilir...

Afrika’nın ortasındaki Rasûl duymamış bir yerli dahi, birinci şıkta anlattığımız “iman” kendisinde açığa çıktığında cennet boyutuna ulaşabilir...

Buna karşılık, müslüman ortamında ömrü secdede geçmiş nice kişiler, bu “iman” fıtratlarında olmadığı için, “taklidî iman”la yaşarlar; ve “imansız” olarak ölüm ötesi boyuta geçebilirler...

Öncelikle “iman”ın birinci şıkkı üzerinde biraz daha duralım...

“İman” sahibi cehennemden geçer, fakat yanmaz!.. “Yanma” olayı kesinlikle bilelim ki, “imansızlıktan”dır! “Yanma”; seni üzen, sıkan, bunaltan, yaşamından nefret ettiren; kurtulmak istediğin içinde bulunduğun “hâl”dir!

Her şeyin Tek’in takdiri, dilemesi ve yaratmasıyla meydana geldiğini; olanın, olandan başka türlü olmasının da mümkün olmadığını idrak eden basîret, bunu, kendisinde açığa çıkan “iman nûru” ile yaşayabilmekte ve kavrayabilmektedir! Bu “iman”la da, Allâh Rasûlü’nü görmemiş, duymamış olsa bile, sonuçta cennet boyutunun bir ferdi olur!..

“Ben müminim” sözünü, dilin söylemesi önemli değildir; “hâl”inin dile getirmesi, gereken sonucu getirir!

“Ben müslümanım” sözünü dilin söylemesinin değeri yoktur; tâ ki “fiil” bunu dillendirmedikçe!

Daha önce de çeşitli açıklamalarımızda belirttiğimiz üzere “ALLÂH” kelimesi bir isimden ibarettir; ve burada önemle üzerinde durulması zorunlu olan mânâ, bu ismin işaret ettiği kavramdır...

“Neye, nasıl iman?” düşüncesinin, bizden açığa çıkması önemlidir; öyleyse, bunun için de bizim “iman” kelimesinin mânâsını nasıl anlamamız gerektiği üzerinde durmamız gerekmektedir...

“İman”, tüm insanlığı kapsayan yönüyle anlaşılır, bir...

“İman”, Rasûlullâh’a tüm inananları kapsayan yanıyla anlaşılır, iki...

“İman”, tüm insanları kapsayan ve sistemi en kalın çizgileriyle fark etmeye dönük şekliyle, fıtrî bir özellik olarak kişide açığa çıkabilir ki; bu onun, uzun arınmalardan sonra, neticede cennet boyutunu yaşamasına yol verir; Allâh Rasûlü’nü hiç tanımasa da!

“İman”ın Rasûlullâh’ı kabullenmiş olanlara taalluk eden yanına gelince...

Esas olarak Allâh Rasûlü’ne iman, “taklidî iman”ın bir koludur!..

Keza, Rasûlullâh’ın bildirdiklerine iman dahi, “B” sırrının ifade ettiği anlam kapsamında “ALLÂH İsmiyle İşaret Edilen”e olmadığı sürece, “taklidî” imandır!

“Taklidî iman”ın, “Tahkik” sonucu “ikân”a dönüşmesi ise yalnızca “B” sırrının kavranılıp yaşanmasıyla mümkündür!