“Kurân’ın RUHU” başlıklı yazıda anlatmak istediklerimizi yanlış yorumlayan bazı anlayışı kıtlara, konuyu daha açıklıkla anlatmak gereği çıkınca, tekrar aynı konuya eğilmek mecburiyeti ortaya çıktı...

Arap harfleriyle (mânâsını bilmeden de olsa) kelimeleri okuyabilmek, günümüzde “Kur’ân okumak” zannedilmektedir... Bazıları da, meâl okumayı “Kur’ân okumak” diye yorumlamaktadır... Bunlar, Kur’ân “oku”manın ön aşamalarıdır, ancak...

Sistemi “OKU”maktan söz ettiğimiz gibi, Kurân’ı “OKU”maktan da söz edilebilir...

Kurân’ı “OKU”mak nasıl olur?..

Kurân’ı “OKU”mak, “Kurân’ın RUHU”nu algılamakla mümkündür!

“Kurân’ın RUHU”nu algılamak ne demektir?..

Kur’ân-ı Kerîm, insanlara hangi amaçla nâzil olmuştur?..

Kur’ân-ı Kerîm, insanlara neler kazandırmak için nâzil olmuştur?..

Kur’ân-ı Kerîm, insanları nasıl bir yaşama hazırlamak amacıyla nâzil olmuştur?..

Kur’ân-ı Kerîm, insanlara hangi özelliklerini bildirmek amacıyla nâzil olmuştur?..

Kur’ân-ı Kerîm, insanları, bir yaşam biçiminde sâbitlemek, kilitlemek; onlara tekâmülün kapılarını kapatmak için mi nâzil olmuştur; yoksa sürekli gelişmenin yollarını göstermek; farkında olmadıkları, ya da ellerinden alınmış hakları edindirmek; sonunda, kadın-erkek bir arada “Halife” olmanın özelliklerini yaşamalarının çarelerini bildirmek amacıyla mı nâzil olmuştur?..

Kur’ân-ı Kerîm’in nâzil olan âyetleri, insanlara, birbirlerinin haklarına saygılı bir şekilde fakat sürekli ileriye dönük bir biçimde yaşamayı mı amaçlayan mahiyettedir; yoksa onları geriye döndürmek için mi gelmiştir?

İşte bu soruların cevaplarını doğru olarak verebilirsek, “Kur’ân-ın RUHU”nu algılamaya başlamış oluruz; bundan sonra da, bize Kur’ân-ı Kerîm’i “OKU”manın kapısı açılır, kilidi çözülür!

Biz, yanlış anlayışımız dolayısıyla, Kurân’ı bloke etmiş, zincirleyip kilitlemiş ve çağlar öncesinin kutsal kitabı hâline getirmişiz!..

Oysa Kur’ân-ı Kerîm, “RUHU” ve HEDEFLERİ” itibarıyla, insanlık yaşadıkça onlara ışık tutup, yol gösterecek özelliklere sahiptir ki; bu yüzden de “ZAMAN ÜSTÜ” Kitap durumundadır!

Kur’ân-ı Kerîm’i, geldiği toplumlara yaptırttığı aşamalarla bloke edip; “insanlığa edindirdikleri orada bitmiştir; dolayısıyla o çağa ait bir kitaptır”, diye kayıtlamak, Kurân’a büyük zulümdür; bu da “Kur’ân RUHU”nu algılayamamaktan ve Kurân’ı “OKU”yamamaktan kaynaklanan bir olgudur!

Kur’ân, zekât bahsinde “Kırkta bir verin” derken, yirmide bir vermeyi yasaklamamaktadır! Bu en alt sınır olarak, asgari-taban rakam olarak vurgulanmaktadır!..

Kadının hiç miras hakkı yokken, onlara asgari-taban pay olarak, yarım hisse kazandırılmıştır... Ama sen bire-bir erkekle eşit hisse tanırsan, bu asla “Kurân’ın RUHU”na ters düşmez; ayrıca Kur’ân bunu engellemez, hatta “RUHU” itibarıyla bunu öngörür!

Yani, Kurân’da verilmiş bulunulan haklar, asgari, gerisine dönülmez haklar olarak mütalaa edilir; bunun daha arttırılamayacağı yolunda da ne bir âyet vardır; ne de Allâh Rasûlü’nün buyruğu!

Bizler, Kur’ân-ı Kerîm’in “RUHU”nu algılayamadığımız için, Kurân’ı “OKU”yamamakta; bu yüzden de, âyetlerin lafzında kalarak, bize verilen mesajı anlayamamaktayız!

Bundan sonra da kalkıp, Kur’ân-ı Kerîm’i bu anlayışsızlığımızla BLOKE edip, “günümüze hitap etmemektedir”, diye ahkâm kesmekteyiz!..

İnsanlar bir yasa yapmaya gerek duyduklarında, o yasayı çıkarmaya duydukları gerekçe, o yasanın ruhudur! O ruha göre, o düşünce tarzına göre, uygun anlatım şekli bulunur ve cümlelendirilir ve böylece yasa maddesi meydana gelir... Hâkim yasayı uygulayacağı zaman, olay ile, o olayı değerlendiren bakış açısı arasındaki bağlantıyı kurar ve yasanın oluşmasına sebep olan gerekçeyi esas alarak, olayı değerlendirir.

Hâkim, yasayı, ruhuna uygun olarak değil de, lafzına göre değerlendirip karşısındaki olaya hükmederse, büyük olasılıkla yanlış yapabilir! Çünkü değerlendirmede esas, yasanın lafzı değil ruhu olmalıdır.

Yasalar, ruhuyla var olan varlıklardır; yalnızca lafzıyla var kabul edildiği zaman, amaçtan SAPMA meydana gelir!!! Hâkimin vicdanı, yasanın, ruhuyla olayı değerlendirmeyi sağlamak içindir!