"Euzü Billahi mineş şeytanir racim"

BismillahirRahmanirRahıym

1. Tebarekelleziy nezzelel Furkane alâ abdiHİ li yekûne lil alemiyne neziyra;

   Ne yücedir ki, âlemlere (tüm insanlar) bir uyarıcı olarak, kuluna Furkan’ı (Hakikat ile aslı olmayanı ayırt edici) inzâl etti.

2. Elleziy leHU Mülküs Semavati vel Ardı velem yettehız veleden ve lem yekün leHU şeriykün fiyl mülki ve haleka külle şey’in fekadderahu takdiyra;

   Ki, semâların ve arzın varlığı O’nun içindir! Çocuk edinme kavramından berîdir! Varlıkta ortağı yoktur O’nun! Her şeyi yaratmış, onu (yarattığını) takdiriyle oluşturmuştur!

3. Vettehazu min dûniHİ aliheten lâ yahlükune şey’en ve hüm yuhlekune ve lâ yemlikune li enfüsihim darren ve lâ nef’an ve lâ yemlikûne mevten ve lâ hayaten ve lâ nüşura;

   (Gerçek böyle iken) O’nun dûnunda, bir şey yaratmayan; kendileri yaratılmış olan; kendi nefslerine bir zarar ve faydası olmayan; ölüme, hayata ve ölümün tadılışından sonraki yaşantıyı oluşturacak bir özelliğe sahip olmayan tanrılar edindiler.

4. Ve kalelleziyne keferû in hazâ illâ ifkünifterahu ve e’anehu aleyhi kavmün âharun* fekad cau zulmen ve zura;

   Hakikat bilgisini inkâr edenler dediler ki: “Bu (Kur’ân) ancak O’nun uydurduğu bir yalandır. Başka bir kavim de (Yahudiler) bu konuda O’na yardım etmiştir”... Gerçek ki, büyük haksızlık ve yalancı şahitlik suçu işlediler.

5. Ve kalu esatıyrul evveliynektetebeha fehiye tümla aleyhi bükreten ve asıyla;

   Dediler ki: “Bunlar, sabah - akşam okunması için kendisinin yazdırtmış olduğu, eskilerin masallarıdır.”

6. Kul enzelehülleziy ya’lemüssirra fiys Semavati vel Ard* inneHU kâne Ğafûran Rahıyma;

   De ki: “O’nu semâlardaki ve arzdaki sırrı bilen inzâl etti! Muhakkak ki O Ğafûr’dur, Rahıym’dir.”

7. Ve kalu mali hazer Rasûli ye’külüt taame ve yemşi fiyl esvak* levla ünzile ileyhi melekün feyekûne maahu neziyra;

   Dediler ki: “Bu nasıl Rasûldür ki, yemek yiyor ve çarşılarda gezip dolaşıyor... O’na, bir melek inzâl edilmesi, beraberinde bir uyarıcı olması gerekmez miydi?”

8. Ev yülka ileyhi kenzün ev tekûnü lehu cennetün ye’külü minha* ve kalez zâlimune in tettebi’ûne illâ racülen meshura;

   “Yahut O’na bir hazine verilmesi ya da yiyeceği özel bir bahçesi olması...” Zâlimler (birbirlerine) şöyle konuştular: “Siz ancak büyülenmiş bir adama uyuyorsunuz!”

9. Ünzur keyfe darebu lekel emsâle fedallu fela yestetıy’une sebiyla;

   Bak senin için yaptıkları benzetmeler (yanlış değerlendirmeler) yüzünden nasıl saptılar! Artık çıkış yolu bulamazlar!

10. Tebarekelleziy inşâe ceale leke hayren min zâlike cennatin tecriy min tahtihel enharu, ve yec’al leke kusura;

    Ne Yücedir O ki, dilerse sana bundan daha hayırlısını, altlarından nehirler akan cennetleri oluşturur ve senin için köşkler yapar.

11. Bel kezzebu Bis saati ve a’tedna limen kezzebe Bissaati se’ıyra;

    Fakat onlar o saati de (ölüm akabinde başlayacak olan sonsuz yaşam süreçlerini) yalanladılar... O saati yaşayacaklarını yalanlayanlara alevli bir ateş hazırladık.

12. İzâ raethüm min mekânin be’ıydin semiu leha teğayyuzan ve zefiyra;

    Daha cehenneme girmeden (kabir âlemlerindeyken), onun taşan öfkesini ve şiddetli uğultulu sesini işitirler.

13. Ve izâ ülku minha mekânen dayyikan mükarreniyne de’av hünalike sübura;

    Bağlanmış (çaresiz) olarak orada dar bir mekâna atıldıklarında, “Yetiş ey ölüm!” diye haykırırlar (içine düştükleri acı azaptan tek kurtuluşun ölüm olduğunu fark ederler).

14. Lâ ted’ul yevme süburen vahıden ved’u süburen kesiyra;

    “Bugün bir ölüm değil, birçok ölüm temenni edin!” (Ne çare ki ölümsüzdürler!)

15. Kul ezâlike hayrun em cennetül huldilletiy vuıdel müttekun* kânet lehüm cezaen ve masıyra;

    De ki: “Bu mu daha hayırlıdır yoksa korunmuşlara vadolunan sonsuzluk cenneti mi? (O cennet) onlar için bir ceza (yaşamlarının getirisi) ve (hakikatlerine) dönüş yeridir.”

16. Lehüm fiyha ma yeşaune halidiyn* kâne alâ Rabbike va’den mes’ula;

    Onlara sonsuza dek diledikleri her şey vardır orada. (Bu) Rabbinin, kendisini yükümlü tuttuğu vaadidir!

17. Ve yevme yahşuruhüm ve ma ya’budune min dûnillâhi feyekulü eentüm adleltüm ıbadiy haülai em hüm dallüs sebiyl;

    Onları ve Allâh dûnundaki tapındıklarını haşredeceği süreçte der ki: “Benim kullarımı siz mi saptırdınız, yoksa onlar mı (derûnlarındaki hakikatlerine ulaştıran) yoldan saptılar?”

18. Kalu subhaneKE ma kâne yenbeğıy lena en nettehıze min duniKE min evliyâe ve lâkin metta’tehüm ve abaehüm hatta nesüzZikr* ve kânu kavmen bura;

    (Tapındıkları nesneler) dediler ki: “Subhansın sen! Senin dûnundan velîler edinmek bizim için mümkün değil! Ne var ki, sen onları ve atalarını yararlandırınca, bedensel zevklere dalıp; nihayet, hakikat bilgisini hatırlamaz oldular! Sonunda mahvoldular!”

19. Fekad kezzebuküm Bima tekulune fema testetıy’une sarfen ve lâ nasra* ve men yazlim minküm nüzıkhu azâben kebiyra;

    (Allâh dûnundakilere tapanlara): “İşte söylediklerinizi gerçekten yalanladılar... Artık ne (azabı) kendinizden savmaya ve ne de yardım bulmaya gücünüz yetmez! Sizden kim zulmederse, ona büyük bir azap tattırırız.”

20. Ve ma erselna kableke minel murseliyne illâ innehüm leye’külunet ta’âme ve yemşune fiyl esvak* ve ce’alna ba’daküm li ba’din fitneten, etasbirun* ve kâne Rabbüke Basıyra;

    Senden önce irsâl ettiğimiz Rasûller de yemek yerler ve çarşılarda gezip dolaşırlardı! Sizleri birbiriniz için bir sınav objesi kıldık... Sabredecek misiniz? Senin Rabbin Basıyr’dir.

21. Ve kalelleziyne lâ yercune LıkaeNA levla ünzile aleynel Melaiketü ev nera Rabbena* le kadistekberu fiy enfüsihim ve atev utüvven kebiyra;

    Bize likâyı (kavuşmayı; varlıklarında Esmâ’mızla açığa çıkışımızı yaşamayı) ummayanlar dedi ki: “Bizim üzerimize melâike inzâl edilmeli yahut Rabbimizi (gözümüzle) görmeli değil miydik?” (Hakikatlerindekini kavrayamayıp dışta tanrı aramakta ısrar!)... Andolsun ki kendi nefslerinde kibre kapıldılar ve büyük bir azgınlık ile haddi aşıp itaatten çıktılar.

22. Yevme yeravnel Melaikete lâ buşra yevmeizin lilmücrimiyne ve yekulune hıcren mahcura;

    Melekleri gördükleri süreçte, hakikati inkâr suçunu işlemiş olanlara müjde yoktur artık! Ve: “(Müjde - Esmâ kuvveleriyle tasarruf size) engellenmiş bir yasaktır, yasak!” derler.

23. Ve kadimna ila ma amilu min amelin fece’alnahü hebaen mensûra;

    Hakiki fâil olarak açığa çıktığımızda, yaptıkları bütün hayırların kendilerine ait olmadığını fark ederler! (Varsandıkları çalışmaları boşa çıkmıştır. Senden açığa çıkan bir hayrı yapan Allâh’tır; sen ben yapıyorum sanırsın!)

24. Ashabül cenneti yevmeizin hayrun müstekarren ve ahsenü makıyla;

    O süreçte cennet ehli, sürekli yaşam ortamları itibarıyla daha hayırlı ve istirahatgâh olarak da daha güzeldir.

25. Ve yevme teşakkakus Semau Bil ğamami ve nüzzilel Melaiketü tenziyla;

    (O süreç) semânın (bilincin) bulutlar (hakikati kavratan rahmet) ile yarıldığı ve melekî kuvvelerin (Esmâ hakikatlerinin) peş peşe açığa çıktığı süreçtir!

26. ElMülkü yevmeizinilHakku lirRahmân* ve kâne yevmen alel kafiriyne ‘asiyrâ;

    Mülk’ün, Rahmân için olduğu gerçeğinin (yaşanacağı) süreçtir O! O süreç, hakikat bilgisini inkâr edenler (hakikatlerindeki Esmâ kuvvelerini inkâr edenler) için çok zordur!

27. Ve yevme ye’adduzzâlimü alâ yedeyhi yekulü ya leytenit tehaztü maar Rasûli sebiyla;

    O süreçte nefsine zulmeden (orijin benin hakikatinin gereğini yaşamamış olan) ellerini ısırıp: “Keşke Rasûl ile beraber yürüseydim” der.

28. Ya veyleta leyteniy lem ettehız fülanen haliyla;

    “Yazık oldu bana, keşke şunu (beden şeytanını - karındaki ikinci beynin beyinde oluşturduğu ben bedenim kabulü.) dost edinmeseydim!”

29. Lekad edalleniy aniz Zikri ba’de iz caeniy* ve kâneş şeytanu lil’İnsani hazûla;

    “Andolsun ki, gelen Zikir’den (hakikatimi hatırlatan hakikat bilgisinden) saptırdı... Şeytan (vehim - bilincin kendini beden kabulü) insan için hazuldur (güçsüz, ortada bırakan).”

30. Ve kaler Rasûlü ya Rabbi inne kavmittehazû hazel Kur’âne mehcura;

    Rasûl (hakikatini OKUyan) dedi ki: “Yâ Rab! Muhakkak ki halkım şu Kurân’ı (hakikatinin gereğini yaşamayı) terk etti (bedensel zevklerine döndü)!”

31. Ve kezâlike cealna likülli Nebiyyin adüvven minel mücrimiyn* ve kefa Bi Rabbike hadiyen ve nasıyra;

    İşte görüldüğü gibi, her Nebi için hakikati inkâr suçlularından düşman oluştu... Hakikatin olan Rabbin Hadiy(hakikate erdiren) ve Nasîr (hakikate ermen için yardım eden, zafere ulaştıran) olarak kâfidir.

32. Ve kalelleziyne keferu levla nüzzile aleyhil Kur’ânu cümleten vahıdeten, kezâlike linüsebbite Bihi Fuadeke ve rettelnahu tertiyla;

    Hakikat bilgisini inkâr edenler dediler ki: “O’na Kurân’ın (İsrailoğullarına gelen kitaplar gibi) hepsi birden tenzîl edilmeliydi!”... (Oysa) böylece, O’nunla, senin Fuadını (Esmâ mânâ özelliklerini şuura yansıtıcılar - kalp nöronlarının beyindeki açılımlarını) sâbitlemek için (böyle tenzîl ettik) ve (hakikatinde, her birinin kuvvelerini ayrı ayrı bulman için) bölümler hâlinde okuttuk.

33. Ve lâ ye’tuneke Bi meselin illâ ci’nake Bil Hakkı ve ahsene tefsiyra;

    Sana her sorun getirdiklerinde, açıklaması itibarıyla ve Hak olarak, sana daha güzeli ile geldik.

34. Elleziyne yuhşerune alâ vucuhihim ila cehenneme, ülaike şerrun mekânen ve edallü sebiyla;

    Hakikatleri kararmış yüzleri yere bakan, cehenneme haşrolunacak kimseler var ya, işte onlar mekân itibarıyla en şerr ve yol itibarıyla en sapkındırlar.

35. Ve lekad ateyna Musel Kitabe ve cealna maahu ehahü Harune veziyra;

    Andolsun ki, Musa’ya Hakikat bilgisi ve uygulama kurallarını verdik ve Onunla beraber kardeşi Harun’u da yardımcısı kıldık.

36. Fekulnezheba ilel kavmilleziyne kezzebu Bi âyâtiNA* fedemmernahüm tedmiyra;

    Sonra da dedik ki: “Varlıklarındaki işaretlerimizi yalanlayan o topluma gidin ikiniz!” Nihayet onları perişan ettik!

37. Ve kavme Nuhın lemma kezzebur Rusüle ağraknahüm ve ce’alnahüm linNasi ayeten, ve a’tedna lizzâlimiyne azâben eliyma;

    Nuh halkını da Rasûlleri yalanladıklarında, suda boğduk ve kendilerini insanlar için bir ibret kıldık... Zâlimler için feci bir azap hazırladık.

38. Ve Aden ve Semude ve AshaberRessi ve kurunen beyne zâlike kesiyra;

    Ad’ı (Hud a.s.ın halkı), Semud’u (Sâlih a.s.ın halkı), Ress (örülmemiş kuyu) ehli ve bunlar arasında pek çok nesli de...

39. Ve küllen darabna lehül emsâl* ve küllen tebberna tetbiyra;

    Onların her biri için dersler vermiştik... (Sonunda) hepsini kırdık geçirdik.

40. Ve lekad etev alel karyetilletiy ümtırat metares sev’* efelem yekûnu yeravneha* bel kânu lâ yercune nüşura;

    Andolsun ki belâ yağmuruna tutulmuş o şehre (Lût kavminin helâk olduğu yere) uğradılar... Acaba onu görmediler mi? Hayır! Onlar ölüm sonrasında dirilişi, aslına dönüşü ummuyorlardı!

41. Ve izâ raevke in yettehızûneke illâ hüzüva* ehazelleziy beasâllahu Rasûla;

    Seni gördüklerinde, “Allâh’ın Rasûl olarak bâ’s ettiği bu mudur yani!” diyerek seni alaya almaktan başka bir şey edinmezler!

42. İn kâde leyudıllüna ‘an alihetina levla en saberna aleyha* ve sevfe ya’lemune hıyne yeravnel azâbe men edallü sebiyla;

    “Eğer onlar (ilâhlarımız) üzerine dirençli olmasaydık, (Rasûl) neredeyse bizi tanrılarımızdan saptıracaktı”... Azabı gördüklerinde, kimin yolunun sapmış olduğunu anlayacaklar.

43. Eraeyte menittehaze ilâhehu hevahu, efeente tekûnü aleyhi vekiyla;

    Hevâsını (içgüdüsel dürtülerini - bedenselliğini - kuruntuladığını) Tanrı edineni gördün mü! (Mu’minûn: 91, Bakara: 21)... Sen mi ona vekîl olacaksın?

44. Em tahsebü enne ekserehüm yesme’une ev ya’kılun* in hüm illâ kel en’ami belhüm edallü sebiyla;

    Yoksa sen onların çoğunluğunun, işittiklerini yahut akıllarını kullandıklarını mı sanıyorsun? Onlar ancak en’am (koyun - sığır - deve) gibidirler; belki onlar tuttukları yol itibarıyla daha sapmışlardır (insan olmaktan)!

45. Elem tera ila Rabbike keyfe meddezzıll* velev şâe lecealehu sakina* sümme ce’alneşŞemse aleyhi deliyla;

    Görmedin mi Rabbini, (Hakikat güneşi tam yükselmemişken) gölgeyi (benliği) nasıl uzattı? Eğer dileseydi onu elbette sakin (hareketsiz, sürekli) kılardı... Sonra, Güneş’i (hakikatin farkındalığını) ona delil kıldık.

46. Sümme kabadnahü ileyna kabdan yesiyra;

    Sonra onu (o uzatılmış gölge benliği) kolay bir kabzediş (el koyuş) ile kendimize kabzettik (Hakikat farkındalığıyla “yok”luğunu hissettirdik).

47. Ve HUvelleziy ce’ale lekümülleyle libasen vennevme sübaten ve ce’alen nehare nüşura;

    Geceyi sizin için örtü, uykuyu ölüm kılan... Gündüzü de Nüşur (uykudan kalkma, diriliş misali) kıldı.

48. Ve HUvelleziy erselerriyaha büşran beyne yedey rahmetihi ve enzelna mines Semai maen tahura;

    “HÛ” ki... Rahmetinin (yağmur) önünde müjdeciler olarak rüzgârları irsâl etti... Biz, semâdan tertemiz bir su inzâl ettik.

49. Linuhyiye Bihi beldeten meyten ve nüskıyehu mimma hâlâkna en’âmen ve enasiyye kesiyra;

    Onunla ölü bir beldeyi diriltelim ve yarattığımız nice hayvanatı ve birçok insanı besleyelim diye.

50. Ve lekad sarrefnahu beynehüm li yezzekkeru* feeba ekserunNasi illâ küfura;

    Andolsun ki O’nu (Kurân’ı) onların arasında, tezekkür (hatırlayıp düşünmeleri) için açıkladık da açıkladık... İnsanların çoğunluğu ise hakikati inkâr ettiler.

51. Velev şi’na lebeasna fiy külli karyetin neziyra;

    Eğer dileseydik her şehirde bir uyarıcı bâ’s ederdik

52. Fela tutı’ıl kafiriyne ve cahidhüm Bihi cihaden kebiyra;

    Hakikat bilgisini inkâr edenlere itaat etme; onlara karşı bununla (Kurân’la) büyük savaş ver, tüm gücünle!

53. Ve HUvelleziy merecel bahreyni hazâ azbün füratün ve hazâ milhun ücac* ve ce’ale beynehüma berzehan ve hıcren mahcura;

    “HÛ” ki... İki deryayı (şuur ve bilinç - beden) birbirine salan; biri tatlı mı tatlı bir su (orijin benlik - insanî mânâ), diğeri ise tuzlu ve acıdır (kendini hayvani beden kabullenmiş oluşmuş benlik - bilinç)! Bu ikisinin arasında da bir berzah (engel, perde); hicrî mehcûr (zıddıyet - düşmanlık); bir engel oluşturdu (‘Birbirinize düşman olarak inin’ âyetini hatırlayalım. A.H.)!

54. Ve HUvelleziy haleka minelmai beşeran fece’alehu neseben ve sıhra* ve kâne Rabbüke Kadiyra;

    “HÛ” ki, sudan bir beşer (biyolojik bedenli insan) yarattı da, onunla neseb (kan - gen akrabalığı) ve sıhr (nikâh - evlilik ile hâsıl olan hısım akrabalık) duygusu oluşturdu! Senin Rabbin Kaadir’dir.

55. Ve ya’budune min dûnillâhi ma lâ yenfe’uhüm ve lâ yedurruhüm* ve kânel kafiru alâ Rabbihi zahiyra;

    Allâh dûnunda, kendilerine yarar veya zararı olmayan (tanrı kabullendikleri) şeylere taparlar! Hakikat bilgisini inkâr eden, Rabbinin aleyhine olanı destekleyendir.

56. Ve ma erselnake illâ mübeşşiran ve neziyra;

    Biz seni sadece müjdeci ve uyarıcı olarak irsâl ettik.

57. Kul ma es’elüküm aleyhi min ecrin illâ men şâe en yettehıze ila Rabbihi sebiyla;

    De ki: “Sizden, karşılık olarak sadece, Rabbinize ulaştıran yolu bulmanızı istiyorum!”

58. Ve tevekkel alel Hayyilleziy lâ yemutü ve sebbih Bi hamdihi ve kefa Bihi Bi zünubi ıbadiHİ Habiyra;

    Ölümsüz Diri’ye (özellikleriyle hakikatin olana) tevekkül et; Bi-HamdiHİ (O’nun Hamdı olarak) tespih et! Kullarının suçlarına, Habiyr (vâkıf) olması yeterlidir!

59. Elleziy halekas Semavati vel Arda ve ma beynehüma fiy sitteti eyyamin sümmesteva alel ‘Arş* erRahmânu, fes’el Bihi Habiyra;

    Semâları, arzı ve ikisi arasındakileri altı aşamada yaratan, sonra Arş (taht - Esmâ ül Hüsnâ ile belirtilen özellikleri ile yaratılmış olan dalga - data okyanusundaki data türleri) üzerine hükümran olandır... Rahmân’dır! O’nu bir Habiyr’e (Habiyr olana, hakikatten haberdar olana) sor!

60. Ve izâ kıyle lehümüscüdu lirRahmâni kalu ve merRahmân* enescüdü lima te’müruna ve zadehüm nüfura;

    Onlara: “ Rahmân’a secde edin (Esmâ hakikatiniz indîndeki “yok”luğunuzu hissedin)” denildiğinde: “ Rahmân da nedir? Bize emrettiğine secde eder miyiz hiç?” dediler... (Bu teklifin) onların nefretini daha da artırdı. (60. âyet secde âyetidir.)

61. Tebarekelleziy ceale fiys Semai burucen ve ceale fiyha Siracen ve Kameran müniyra;

    Ne Yücedir O ki, gökte BURÇLAR meydana getirdi; orada bir nûr saçan (parlak ışık - enerji kaynağı Güneş) ve nûru yansıtan kamer (ışık yansıtıcı Ay) oluşturdu (her birinin işlevi vardır)!

62. Ve HUvelleziy ce’alelleyle vennehare hılfeten limen erade en yezzekkere ev erade şükura;

    “HÛ” ki, gerçekleri fark edip değerlendirmeyi dileyen kimse için, geceyle gündüzü birbirini takip eder şekilde oluşturandır.

63. Ve ıbadur Rahmânilleziyne yemşune alel Ardı hevnen ve izâ hatabehümül cahilune kalu Selâma;

    Rahmân’ın kulları (Esmâ hakikatlerinin şuurunda olanlar) arzda (beden yaşamında) benliksiz ve şuurlu yaşarlar... Cahiller (hakikatten perdeliler) onlara sataştıklarında: “Selâm!” derler.

64. Velleziyne yebiytune liRabbihim sücceden ve kıyama;

    Onlar ki, gecelerini Rablerine secde ederek (“yok”luklarının farkındalığıyla) ve kıyamda (varlıklarında kâim olan Kayyum’un müşahedesinde) geçirirler.

65. Velleziyne yekulune Rabbenasrif anna azâbe cehennem* inne azâbeha kâne ğarâmâ;

    Onlar ki: “Rabbimiz... Cehennem yanışını bizden sav! Muhakkak ki onun yakışı insanın yakasını bırakmaz!” derler.

66. İnneha saet müstekarren ve mukama;

    “Muhakkak ki o yanma durağı ve makâmı çok kötüdür!”

67. Velleziyne izâ enfeku lem yüsrifu ve lem yaktüru ve kâne beyne zâlike kavâma;

    Onlar ki, karşılıksız bağışta israf etmezler, cimrilik de etmezler... İkisi arasında ölçülü ve hakkaniyetlidirler.

68. Velleziyne lâ yed’une meAllâhi ilâhen âhare ve lâ yaktülunennefselletiy harramAllâhu illâ Bil Hakkı ve lâ yeznun* ve men yef’al zâlike yelka esâma;

    Ki onlar, Allâh yanı sıra tanrıya yönelmezler; hakkaniyet (kısas) dışında Allâh’ın haram kıldığı canı katletmezler ve zina yapmazlar... Kim onu yaparsa sonucunu yaşar!

69. Yudaaf lehül azâbü yevmel kıyameti ve yahlüd fiyhiy mühana;

    Kıyamet sürecinde yanma onun için katlanır ve onun içinde muhan (kendi başına bırakılmış, tard edilmiş, zelil) hâlde sonsuza dek kalır.

70. İlla men tabe ve amene ve amile amelen salihan feülaike yübeddilullahu seyyiatihim hasenat* ve kânAllâhu Ğafûren Rahıyma;

    Ancak tövbe eden, iman eden ve imanın gereğini uygulayan müstesna! Allâh, onların kötülüklerini iyi niteliklere dönüştürür... Allâh Ğafûr’dur, Rahıym’dir.

71. Ve men tabe ve amile salihan feinnehu yetubü ilAllâhi metaba;

    Kim tövbe edip sâlih amel işlerse, muhakkak ki o tövbesi gerçekleşmiş olarak Allâh’a döner.

72. Velleziyne lâ yeşhedunezzure ve izâ merru Bil lağvi merru kirama;

    Onlar ki, yalana, aslı olmayan şeye şahitlik yapmazlar... Boş sözlere, dedi-koduya rastladıklarında da (onlara katılmayıp) onurlu olarak geçip giderler.

73. Velleziyne izâ zükkiru Bi âyâti Rabbihim lem yehırru aleyha summen ve ‘umyana;

    Onlar ki Rablerinin, varlıklarındaki işaretleri (hakikatleri) hatırlatıldıklarında, (o hakikate karşı) sağır ve kör kalmazlar!

74. Velleziyne yekulune Rabbena heb lena min ezvacina va zürriyyatina kurrete a’yunin vec’alna lil müttekıyne imama;

    Onlar ki: “Rabbimiz... Eşlerimizden (veya bedenlerimizden) ve evlatlarımızdan (bedenî çalışmalarımızın semeresinden) göz aydınlığı (cennet yaşamını) oluşturacakları bize ihsan et; bizi, korunmak isteyenlere uyulası önder kıl” derler.

75. Ülaike yüczevnel ğurfete Bi ma saberu ve yülakkavne fiyha tahıyyeten ve Selâma;

    İşte onlar, (dünya - bedensel yaşam şartlarına) sabretmeleri nedeniyle gurfe (yüksek köşk - üst seviyede yaşam boyutu) ile mükâfatlandırılırlar! Orada tahiyye (hayat) ve selâm (Esmâ kuvvelerinin tahakkuku) ile karşılanırlar.

76. Halidine fiyha* hasünet müstekarren ve mukama;

    (Onlar) orada sonsuza dek kalıcılardır... Ne güzel durak ve makâmdır!

77. Kul ma ya’beü Bi küm Rabbiy levla du’âuküm * fekad kezzebtüm fesevfe yekûnü lizama;

    De ki: “Eğer yönelişiniz olmazsa Rabbim size önem vermez! Gerçekten yalanladınız... Yakında kaçınılmaz sonucunu yaşayacaksınız!”