02:10 İki “seyir”den birincisi; ismi “ALLÂH” olanın, ilminde yarattığı Evrensel Sistem ve Düzen’in tanınması sürecidir; ki buna “seyri âfakî” denir. İkincisi ise; kişinin kendi hakikatini (nefsini) tanıması çalışmalarıdır.

04:50 Hz. Muhammed Mustafa’nın bahsedip bize fark ettirmeye çalıştığı gerçeklik, tanrı ve tanrılık kavramının olmayışı gerçeği yanı sıra; ismi “ALLÂH” olanın ne olduğudur! Kur’ân-ı Kerîm bunu açıklar ve anlatır!

06:25 Evren, ismi “ALLÂH” olanın, bildirilen kadarıyla isim ve sıfatlarının özellikleriyle var olmuştur ve sonsuza dek bu böyledir! İnsan, ismi “ALLÂH” olanın, bildirilen kadarıyla isim ve sıfatlarının özellikleriyle var olmuştur ve sonsuza dek bu böyledir!

07:25 Evren ismi ve resmi ardında, “Ulûhiyet”inin gereği olarak “Vâhidiyeti” ile aşikâr olup, “Rahmâniyeti” ile her an yeni bir yaratışını ve oluşumu sürdüren, dilediğini var kılan “Rabb-ül âlemîn” vardır!

10:00 “Her ne ararsan kendinde ara” işareti bu yüzdendir! Kendini tanırsan mikro âlem olarak, evreni de tanırsın makro âlem olarak! Ve böylece bilirsin âlemlerin RABB’i kimdir, nedir!

12:45 İnsan, kendi hakikatini meydana getiren tüm bu gerçeklikler yanı sıra, elleriyle yaptıklarından da sorumludur! Yani, her an, daha önce yaptıklarının sonuçlarını kaçınılmaz bir şekilde yaşamak durumundadır! Vurgulayalım ki, kendinden ne düşünce veya fiil açığa çıkmışsa, onun sonuçlarını da yaşamak mecburiyetindedir!

14:20 Kur’ân-ı Kerîm’de “ALLÂH” ismine bağlı olarak anlatılan olayları, daima, hem evrensel boyut itibarıyla, evrenin özünde, hakikatinde bilinci içinde; hem de insan ismiyle işaret edilenin varlığında ve hakikatinde olarak düşünmek gerekir!

16:45 Kur’ân-ı Kerîm’i anlamak için dikkat etmemiz gereken öncelik; O’nun ötedeki bir tanrıdan gelen ferman olmadığını fark etmektir! Bundan sonra yapılacak iş ise, o yüce Kitabın, “ALLÂH” ismiyle, evrenin ve insanın hakikatindeki özelliklerden ve “Sünnetullâh”tan söz ettiğini idrak ederek, olgunluğa giden yolda yürümeye başlamaktır...