Taklitçilikle asla “Hakikat”e geçilmez!

Bugünkü insanların pek çoğu, yaşadığı devirde yanında olsalardı Rasûlullâh’ın, O’nu inkâr ederlerdi! 

Bilmeyiz ki bizim için önemli olan, bize yarını kazandıracak olan ilimdir; ilmi getirenin yaşantısı değil!

Rüyalarınızda, şu anki ilminizin ne kadarını yaşıyorsunuz? Ne kadar, ilminizi rüya boyutunda yaşamınıza geçirebiliyorsunuz? Rüya, ölümün kardeşi olduğuna göre!

Aklı olan ilimle ilgilenir; anlayışı kıt olan da, kişilerin fiilleri ve organlarıyla!

İnsan, gördüğünün ötesini araştırır; diğer mahlûkat, gördüğüne hüküm vererek, ona göre değerlendirme yapar!

Eğer bir ilmin doğruluğunu tasdik etmekteyse vicdanımız; ve biz o ilmin gereğini yaşayamıyorsak, önemli bir sorunla karşı karşıyayız demektir!

Uygulanmayan ilim - gereği ortaya konmayan iman, lafla tasdikten başka bir şey değildir ve insana hiçbir getirisi olmaz!

Mutlak olarak takdir edilen yaşanacaktır, tüm tedbirlerle beraber!

İnsan, ilminin; yani beynindeki veritabanın, sentezlerinin sonucunu yaşamaktadır otomatik olarak HER AN!

“Tanrı” ve “tanrılık” kavramına dayalı din anlayışı bâtıldır! “Allâh” isminin işaret ettiği anlama dayalı, yürürlükte olan; “İSLÂM DİNİ”dir!

Ebu Bekir’in hassasiyetiyle, Ebu Cehl’in hassasiyet ve incelik anlayışı çok farklı idi... İkisi de aynı Rasûlullâh’ı dinlemesine rağmen!

Rasûlullâh’a bu yolda yaptığı çalışmalar yüzünden “cinne uğramış, deli” dedilerdi... Sen, bırak delilik derecesini, akıllı düzeyinde(!) neler yapıyorsun?!!

Allâh’a “B” sırrıyla iman ve bunun gereğini uygulayarak yaşamak; yemin ederim ki, insan için en önemli ve en öncelikli konudur! 

Dünyalık, insanın yalnızca ölüm ötesi yaşama rahatça hazırlanmasını sağlayabileceği kadarıyla insan için önemlidir!

Aç insan, açlıktan dünyasını kaybeder; ilimsiz insan, ilimsizlikten tüm ebedî hayatını kaybeder. Hangisi önemli öyle ise?.. 

Sadece Rasûle tâbi olmakla mükellefiz! 

İlminde olup da dünyada yapmadığın şeyleri orada yapıp getirisini elde etme şansı yoktur!

“İnsan” olanlar, bir nesildir; “Allâh”ı tanıma ateşiyle yanan ve beynini buna çalıştıran! 

“Rahmân’ın rahmeti”, “arındırıcı”dır... Elbette ki, arınma işleminin getirdiği bir azap veya sıkıntı da söz konusudur!.. 

Yaşamakta olduğumuz “şu an”, “ALLÂH”ın var olup, “O”nun dışında hiçbir şeyin var olmadığı “an”ın ta kendisidir! 

İdeali ayrı - dünyası ayrı - rüyası ayrı insanlarla yaşamak uğruna “Allâh”ı yitirip, ebeden bir insan öncesi mahlûk gibi yaşamayı kabullenmek niye?

“Din”, insana; geleceğini kurtarması, Hakikatini tanıması, “halife”liğini “Allâh ahlâkıyla ahlâklanmış olarak” yaşaması için gelmiştir!..

“İnsan”, “Allâh” için yaratıldı; Onda kendini seyretmek için... “İnsan dışında kalan mahlûkat” da; yiyip içmek, çiftleşmek, üremek, gördüğü güzele sahip olmak ve yalnızca bunlar için!.. 

Kimi “insan”, “Allâh” için yaşadı; “fiysebilillâh”! Kimi de yaşadı, dişiyse mutfakla yatak arasında ya da dükkânla yatak arasında! Ya da iniyle orman; ağılla otlak arasında!