Efendimiz yirmi beş yaşına gelmişti... Artık bir işle meşgûl olması gerekiyordu... Bu arada amcası Ebu Talib dahi epeyce yaşlanmış ve ticaret yapamaz hâle düşmüştü... Bir gün Efendimiz’e şöyle konuştu amcası Ebu Talib: 

− Ey gözümün nûru, kardeşim oğlu, biliyorsun ki artık ticaret yapamıyorum ve bir sıkıntı içindeyiz... Geçim sıkıntısı bayağı belimizi büküyor... Sen de artık eskisi gibi koyunlarla meşgûl olamazsın... Eğer bir ticaret imkânı çıkarsa, ne dersin, çalışmak ister misin? 

Efendimiz bu teklifi memnuniyetle kabul etmişti... Bütün mesele artık Efendimiz’in ne şekilde ticaret yapacağına kalmıştı... Nitekim bu mesele de kolaylıkla hâlloluverdi... 

Bu konuşmalar, artık Efendimiz’in ticaretle meşgûl olma arzusu, Mekke’nin en zengin taciri Hatice’nin kulağına erişmişti. 

Efendimiz ise o zamanlar “Mumammed-ül Emin” diye anılıyordu. Hatice, Efendimiz’i çağırtı ve Cüreş pazarına kervanının başında gitmesini, buna karşılık da iki genç deve verebileceğini teklif etti... Cüreş, Mekke ile Yemen arasında altı günlük mesafede idi. 

Efendimiz, Cüreş’ten Yemen mahsulü buğday satın aldı ve bunu Mekke’ye getirerek kâr ile sattı. O kârı da sermayeye katarak Hubaşe pazarına götürdüler ve yeniden mal alarak getirdiler ve kısa zamanda verilen sermayeyi iki misline çıkardılar... 

İşte, Efendimiz ile Hatice’nin ilk ticarî münasebeti böyle başladı. Bu iki küçük ticarî sefer, hakikaten Hatice’ye çok uğurlu gelmişti... 

Aradan birkaç ay geçmişti... 

Bir gün Abdulmuttalib’in kızı, Efendimiz’in halası olan Atike, kardeşi Ebu Talib’e misafir geldi. 

− Yâ Ebu Talib! Muhammed yirmi beş yaşına bastı... Evlenme çağı geldi, geçiyor... Buna bir çare bulmaz mısın? 

Ebu Talib düşünceli bir şekilde konuştu: 

− Her zaman kardeşim oğlunu düşünüyorum... Fakat biliyorsun ki, ben oldukça yaşlandım... Üstelik de mali durumum hiç müsait değil... Bu hâl karşısında çok şeyler yapmak istememe rağmen elimden de hiçbir şey gelmiyor. Hâlbuki düğün ise bilirsin ki para pul demektir... 

Atike, kardeşi Ebu Talib’e gülümseyerek konuştu: 

− Para kazanmanın ben bir çaresini buldum... 

− Nedir o? 

− Eğer sen uygun görürsen, hemen işe başlarım... 

− Nedir o mesele? Önce bana söyle! 

− Bu günlerde Hatice Şam’a yeni bir kervan göndermeyi düşünüyormuş... Kendisine çok güvenebileceği bir şahsı arıyormuş... Arzu edersen kendisi ile görüşeyim... Böylelikle hem Hatice’nin işi görülmüş olur, hem de kardeşim oğlu para kazanmış olur; düğünü için elinde bir hazırlığı bulunur... 

Ebu Talib’in aklı yatmıştı bu fikre... 

− Peki! Bildiğin gibi yap... 

Bundan sonra Efendimiz’in halası Atike, tacire Hüveylid kızı Hatice’ye giderken; Ebu Talib de Efendimiz’in yanına gitti. 

Efendimiz, Ebu Talib’in kendisine ilettiği bu teklifi memnuniyetle kabul etmişti... Bu arada Atike de Hatice ile konuşuyordu: 

− Yâ Hatice, duydum ki, Şam’a bir kervan gönderecekmişsin... Bu kervanın başına da güvenilir birini arıyormuşsun... İstersen bu aradığın şahıs kardeşim oğlu Muhammed-ül Emin olabilir... Ne dersin? 

Hatice bu teklife sevinmişti... Gözleri parladı: 

− Muhammed’i bundan evvel de iki üç defa Cüreş ve Hubaşe pazarlarına yollamıştım. Ayağı çok uğurlu olan bir kimsedir... O’nu hemen bana yollayabilir misin? 

Bu cevap Atike’yi sevindirmişti... Hemen Efendimiz’e haber vermek üzere Hatice’nin yanından ayrıldı... Hatice Efendimiz’e ayrıca şu haberi de yollamıştı: 

− Eğer o büyük insan benim Şam seferimi üzerine alırsa, kendisine başkalarına verdiğimin iki misli sermaye verebilirim... 

Her iki taraf da müjdeli haberle uçmaya başlamıştı... Efendimiz bu davet üzerine yanına bir arkadaşını alarak Hatice’nin evine gitti... Hatice ilk olarak Efendimiz’i dikkatli bir şekilde süzdü! 

Hayret! Bugüne kadar hiç de bu kadar nûrlu yüzlü, güzel ve güven verici bir erkek görmemişti... Efendimiz’e şöyle hitap etti Hatice: 

− Senin güvenilir bir insan olduğun bütün Mekke’lilerce bilinir... Bu yüzden sana “Emin” diyorlar... Bu defa Şam’a yollayacağım kervanı sana vermek istiyorum... Ayrıca kölem Meysere’yi de yanına vermeyi düşünüyorum... Başkalarına verdiğim sermayenin de iki mislini vereceğim... Ne kadar fazla satış yapabilirsen kazancın o nispette olur... 

Hatice’nin bu teklifini dinleyen Efendimiz doğruca amcası Ebu Talib’in yanına geldi ve kendisine yapılan teklifi olduğu gibi ona anlattı... Ebu Talib görüşünü şöyle ifade etti: 

− Ey kardeşim oğlu, bu iş şüphesiz ki Allâh’ın sana göndermiş olduğu bir rızıktır... Bunu kabul edebilirsin... Orada sana yahudilerin bir şeyler yapmasından korkarım... Ancak şu da var ki, seni bu yaşa kadar yetiştiren ve kötülüklerden muhafaza eden Allâh, seni bundan da korur elbette... 

Ve nihayet Efendimiz başkanlığındaki kervan Şam’a doğru niyetlenerek Mekke’den yola çıktı. Hatice Efendimiz’e yardımcı olarak verdiği kölesi Meysere’den başka akrabalarından Huzeyme’yi dahi yardımcı olarak kervanla yola çıkarmıştı...