Mekke’den çıkıldı... Medine’ye geçildi... 

Efendimiz, Medine’den geçerken babasının ve daha sonra annesinin defnedilmiş bulunduğu yerleri, oralardaki hâdiseleri hatırladı ve kalbi acıyla burkuldu. Kervan günbegün kuzeye çıkıyor, Hicaz’dan ayrılıyor, Şam’a yaklaşıyordu... Çöller, rüzgârlar, her gün yer değiştiren kum dağları artık çok geride kalmaya başlamıştı... Geceleri mola verildikçe, tecrübeli kervan halkı çeşitli hikâyeler, masallar anlatıyor; eski kervan yolculuklarından ve onların başlarına gelenlerden misaller veriyorlardı... 

Medyen geçildi... Vadi ül Kırra gerilerde kaldı... Nihayet Şam topraklarına girilmiş, Basra’ya gelinmişti... Basra da konak mahallerinden biriydi... Burada Bahira adında bir rahibin manastırı vardı ki, onun geniş avlusunda mola verilirdi. Bahira’nın asıl adı, Sercis idi ve kendisi de eskiden yahudi dinine mensuptu... Yahudilerin ileri gelen âlimlerinden biriydi... Manastırda çok kıymetli ve geleceğe dair kuvvetli haberler veren bir kitap mevcuttu. Bu kitaptaki bilgilerde de Hazreti İsa AleyhisSelâm’ın öğrettikleri ve geleceğe ait bazı bilgiler yer alıyordu.

Bahira, günlerden bir gün gene tapınağın en kuytudaki odasına çekilmiş, özel çalışmalarına devam ediyordu... 

Birden dışardan gelen çan sesleriyle irkildi... Gelen tüccar kervanlarından biri olmalıydı... 

Elindeki kitabı bıraktı ve pencereden baktı... Büyük sayılacak bir kervan manastıra doğru yaklaşıyordu... Bir süre dalgın dalgın kervanı seyretti... Sonra birden dikkatini bir şey çekti! 

Kervan ilerledikçe, kervanı bir bulut takip ediyordu! Şaşırdı ve dikkatle bakmaya başladı... Hani, gözü aldanıyor muydu acaba? Yok yok hakikatten bir bulut kervanı takip ediyordu... 

Kervan yaklaşınca bir süre durdu, nereye konaklayacağını tespit için; bulut da durdu... Kervan ağaçların altına doğru hareket etti, bulut da hareket etti... 

Bunda büyük bir iş vardı!.. 

Derken kervandan ayrılan birisi, ağaçlardan birinin altına koştu ve uzandı... Ve o anda olağanüstü bir şey oldu... O kimsenin uzandığı yerdeki ağaçların dalları bir anda yeşermiş, dallarını birleştirerek gölgelik meydana getirmişti... 

Bunda elbette büyük bir hikmet vardı... Ki o da Bahira’nın uyanıp, oradakileri ikaz etmesiydi... 

Evet bundan sonra Bahira, kervandaki o şahısla görüşmek bahanesi için bütün kervan halkına bir ziyafet vermeyi düşündü... 

Bu arada odasındaki çok eski bir kitabı eline alarak karıştırmaya başladı... Bu kitap, Dünya’nın son devrinde gelecek olan bir Nebi’ye ait baş bilgiler bulunuyordu... Bir süre kitabı karıştırdıktan sonra aradığı bahsi buldu. Ve heyecanla o bölümü okumaya başladı... 

İstediği bütün bilgileri edinmişti kitaptan... 

Kitabı tekrar yerine koyduktan sonra aşağıya indi ve kervana haber yollatarak bu akşam hepsini büyük bir ziyafete davet ettiğini bildirdi... Kervanda bulunan herkesin de bu davete icabet etmesini ayrıca ilave ettirdi... 

Kervan halkı bu daveti alınca, oldukça hayret ettiler... Zira buradan defalarca geçmelerine rağmen, bir defa bile olsun, Rahip Bahira’nın böyle bir davranışına muhatap olmamışlardı... 

Ebu Talib, bu dünya işlerinden uzaklaşmış olan rahibin davetine çok şaşırmakla beraber, gene de daveti kabul etmekte bir sakınca görmedi ve kabul ettiğini haber verdi. 

Nihayet yemek vakti gelip çatmıştı... Ebu Talib, kervandaki bütün şahısları yanına alarak Bahira’nın sofrasına geldiler. Bahira onları hoş bir şekilde karşıladı... Hepsinin teker teker ellerini sıktı ve sofraya oturttu... Sonra da kendisi yerine geçti... Bahira sofraya oturduktan sonra, hepsinin yüzlerini uzun uzun süzdü... Hayret!.. Hiçbirisinin yüzünde de risâlet nûru gözükmüyordu. 

Yanlış mı görmüştü acaba, diye gene baktı. Yok, yoktu kimsede O nûr!.. 

Bir an için yüzünü kervana çevirdi; kervan gelirken gördüğü, bulut gene aynı yerde duruyordu! 

Bunun üzerine sordu: 

− Ey Kureyşliler... Kervanda olup da, bu yemeğe gelmemiş birisi mevcut mudur aranızda? Kureyşliler cevap verdi. 

− Ey Bahira, kervanda olup da, senin davetine icabet etmemiş hiçbir erkek yoktur. Ancak gördüklerinin en ufağı olan bir çocuk vardır ki O da kervanın yüklerinin yanında kaimıştır. Ağacın altındadır. 

Bahira bu duruma çok üzülmüştü. Uğrunda ziyafet verdiği şahıs bir çocuktu demek! Ve üstelikte yemeğe getirilmemişti! Rica etti: 

− Lütfen O’nun da kısmetine mâni olmayın... O’nu da getirin! O da nasibini alsın... Unutmayın ki herkes bu dünyadan nasibi kadarını alabilir!.. 

Kervanda bulunan Haris bu söz üzerine yerinden kalktı ve yürüdü: 

− Lât ve Uzzaya andolsun ki, Abdulmuttalib’in torunu Abdullah’ın oğlu Muhammed’in aramızda bulunmaması bizim için yüz karasıdır! Ben O’nu alıp getireceğim işte buraya... diyerek kervana gitti.